Het zijn barre tijden. Onrust in de wereld. Onrust in de politiek. We doen elkaar wat aan. Oorlogen, mishandelingen, bedreigingen, onrust stokende politici en andere negatief gestemde beroemdheden. Slechte voorbeelden voor de gewone mens, voor de jeugd. Ik probeer op mijn eigen manier een klein beetje positiviteit de wereld in te brengen en me niet te laten leiden door angst of boosheid. Het levert namelijk niets op. Ik richt me op de kleine dingen om me heen. De verborgen positieve berichtjes over de dingen die wel goed lijken te gaan. Een mooie lucht. Het kopje koffie aan het raam voor Angel. De aanblik van de in herfstkleuren getooide bomen tegenover ons huis. De hartelijke glimlach van die ene supervriendelijke kassière bij de supermarkt. En dat zijn dan nog de zaken die werkelijk zijn. Daar komt geen fake news of Arteficial Intelligence aan te pas. Geen Instagram, geen filter. Het zijn de pareltjes van het echte leven. Maar een beetje A.I. of een beetje fantasie maakt iets nog niet perse slecht. De meest prachtige boeken zijn vaak fantasie. De meest ontroerende films zijn geboren in iemands brein. De lichtjes met kerstmis vormen vaak ook een bijna sprookjesachtig tafereel. En hoe vaak dromen we niet over een hutje op de hei (of iets anders). Dromen is ook fantasie, tot je het waar maakt. En wie droomt er niet? Zijn dromen niet eigenlijk een soort minivakanties voor het hart, voor de ziel? Zoals ik ook wel eens mijn ogen sluit en me voorstel dat ik op een Grieks terras zit op een dorpspleintje en geniet van mijn drankje, de kruidige geur in de lucht, de warmte en de sfeer. Een minivakantie in mijn hoofd, een heel klein sprookje voor de ziel. Zo staat schoondochterlief voor de klas. Ze ontfermt zich over de jongste kinderen, in de kleuterleeftijd. Vorig jaar waren we met de hele familie in een huisje in de Ardennen. Met behulp van de nieuwste technieken werd een foto van haar, terwijl ze in het bos stond, dusdanig bewerkt tot ze formaat kabouter was. De kinderen in de klas vonden het reuze interessant. Juf was in het weekend kabouter! Hoe geweldig is dat. Een paar weken geleden was ze weer in de Ardennen en daar is het concept ‘kabouter’ nog verder uitgewerkt. Meerdere foto’s zijn door A.I. omgetoverd tot kaboutertaferelen. De juf, als kabouter, zittend in de boom. De juf, als kabouter, springend over een paddenstoel en zo nog veel meer. Maar het allermooiste waren de foto’s van de juf, samen met een bevriende kabouter. Een ‘echte’, je weet wel, met een rode puntmuts en alles. Eenmaal terug op school liet ze de foto’s aan de klas zien. Ook de foto’s van haar met haar kaboutervriendje. Het kaboutervriendje kreeg de naam Kik, kabouter Kik. Wat waren ze onder de indruk. Achter de glanzende oogjes van de kinderen zag je de hersentjes pruttelen en fantaseren. Maar het werd nog spannender toen een paar dagen later een van de kinderen een heel klein rood deurtje op de plint in het klaslokaal ontdekte. Met een brievenbusje ernaast. Wie zou daar dan wonen? Weer een dag later arriveerde er een brief van kabouter Kik aan de klas. Hij vertelde dat hij in de koffer van de juf mee naar Brabant was gekomen. Hij was erg verlegen dus hij kwam liever niet uit zijn huisje als de kinderen in de klas waren, maar hij hoorde wel alles en vond het heel gezellig om bij hen te zijn. De kinderen vonden het prachtig. Ze maakten mooie tekeningen voor kabouter Kik en legden deze bij het brievenbusje. De tekeningen verschenen vervolgens, ingelijst en wel, in een foto van zijn huiskamertje (met wederom dank aan A.I.) Een drukke uitwisseling van tekeningen en brieven volgden. Op een regenachtige dag liep er zelfs een modderspoor van kleine kabouterlaarsjes naar het rode deurtje. Kabouter Kik was een volwaardig onderdeel van de klas geworden. Nu de feestdagen voor de deur staan, wordt het een beetje druk voor de kinderen. De juf heeft besloten dat kabouter Kik terug gaat naar zijn huisje in de Ardennen. Voor nu is het even genoeg geweest. Wie weet komt hij ooit weer terug. Maar wat hebben de kinderen genoten van zijn aanwezigheid en alles er omheen. Mijn grote, grote complimenten voor de juf. Om een sprankje sterrenstof toe te voegen aan de levens van de kinderen. Om sowieso sterrenstof toe te voegen aan het leven. Het leven wordt er alleen maar mooier van. En ook al is het niet helemaal echt, het is fijn om te kunnen dromen.
Zoals ook de dichter Victor Bluthgen ooit schreef:
Wijt het niet aan het leven wanneer dat leven u waardeloos voorkomt.
Wie sprookjesogen heeft, ziet een wereld vol wonderen.
Comments